گل مریم

Normal
0




false
false
false

EN-US
X-NONE
FA













MicrosoftInternetExplorer4

شب سردی است، و
من افسرده

راه دوری است، و
پایی خسته.

تیرگی هست و
چراغی مرده.

***

می کنم، تنها، از
جاده عبور:

دور ماندند ز من
آدم ها.

سایه ای از سر
دیوار گذشت،

غمی افروز مرا بر
غم ها.

***

فکر تاریکی و این
ویرانی

بی خبر آمد تا با
دل من

قصه ها ساز کند
پنهانی.

***

نیست رنگی که
بگوید با من

اندکی صبر، سحر
نزدیک است.

هر دم این بانگ
بر آرم از دل:

وای، این شب چقدر
تاریک است!

***

خنده ای کو که به
دل انگیزم؟

قطره ای کو که به
دریا ریزم؟

صخره ای کو که
بدان آویزم؟

***

مثل این است که
شب نمناک است.

دیگران را هم غم
هست به دل،

غم من، لیک، غمی
غمناک است

 

/* Style Definitions */
table.MsoNormalTable
{mso-style-name:"Table Normal";
mso-style-parent:"";
line-height:115%;
font-size:11.0pt;
font-family:"Calibri","sans-serif";
mso-fareast-font-family:"Times New Roman";}